Het talent van het koffie schenken

Afgelopen zomer in Zuid-Afrika kreeg ik een compliment. Een welgemeend compliment van een van mijn groepsgenoten. Een compliment met daarin een mogelijk verlangen. Een verlangen van de complimenten-geefster. “Ik vind het zo mooi om te zien hoe jij je talenten inzet. Hoe jij je talenten inzet in de kerk. Maar ook hoe jij straks binnen je studie je talenten in kunt zetten. Echt gaaf.” En het is waar. Het is gaaf hoe ik mijn talenten in kan zetten. Het is gaaf dat mijn talenten gezien worden. Dat het benoemd wordt. Een compliment. Welgemeend. Uit een goed hart. Een compliment met een verlangen erin. Een verlangen om een talent te ontvangen. 

Lees verder “Het talent van het koffie schenken”

Beste reiziger:

Beste reiziger,

We hebben elkaar net ontmoet in de trein. Je opende het gesprek met de vraag of ik de laatste dagen nog een sneeuwbalgevecht had gehouden. Helaas was dat in mij geval niet het geval. Iets met de kou. Toen ik jou dezelfde vraag stelde, begon je te lachen. Je keek uit het raam en vertelde me dat je kan genieten van hoe ons stukje wereld er op dit moment uitziet. Ik zei dat je er nog maar even van moest genieten, nu het er nog lag. En ondanks dat ik dit kleine gesprekje al onwijs waardeerde, moest het beste nog komen.

Lees verder “Beste reiziger:”