In mijn tienerjaren kreeg ik regelmatig de vraag: ‘Wie is Jezus voor jou?’. Een interessante en mooie vraag om te stellen en te beantwoorden. Maar ergens vond ik het ook altijd een lastige vraag. Want welk antwoord ik ook gaf, het leek nooit recht te doen aan wie Hij werkelijk voor mij is. Dus bleef het altijd een zoektocht tussen de ‘standaard’ antwoorden en de woorden die ik niet kon vinden. Ik wist het nooit zo goed. En nog steeds eigenlijk niet. Het antwoord lijkt te complex.
Als tiener zong ik onderstaand nummer regelmatig uit volle borst mee. Het was één van mijn favoriete nummers. Lange tijd zong ik het zonder er echt bij na te denken. Totdat een zin er uit begon te springen. ‘Break my heart for what breaks yours’. Ik werd me steeds meer bewust van wat ik zong. Van een lied werd het een gebed. Een kort, maar bovenal een eerlijk en schurend gebed.
Een interessante titel: ‘Atheïst Dick Swaab rekent af met God’. Een titel die me nieuwsgierig genoeg maakte. Nieuwsgierig genoeg om dit filmpje te kijken. Te kijken hoe Dick afrekent met mijn God. Wat hij Hem te zeggen heeft. Of wat in het filmpje duidelijk wordt: wat hij God te vragen heeft. Een woord. Een vraagteken. Genoeg om een vraag te vormen: waarom? ‘Waarom?’ gesteld op meerdere plaatsen. Een mooie vraag. Een confronterende vraag.
Ik loop over het strand. Met mijn blik naar beneden. Gericht op de schelpen en het zand. Nadenkend. Vragen stellend. Hoe zou God hier lopen? Wat zou Hij zien als Hij hier zou lopen? Wat laat dit strand zien van wie Hij is? Zegt het iets over de wereld? Over hoe Hij die ziet? Wat zou God tegen mij zeggen? Zegt het strand iets over mij?
Langzaam loop ik verder. Met een half antwoord in gedachte: God maakte dit alles. Dus natuurlijk laat dit strand en alles hierom heen iets zien van Hem. Een half antwoord, omdat ik het te vaak gehoord heb. Het “logisch” is geworden. Ik dit weet. Het me af en toe gewoon moet realiseren. Het weer moet zien. Maar eerlijk: er moet toch meer zijn? Meer dan de standaard antwoorden die we hebben op de schepping?
Daar liep ik dan. Op een berg. In Zuid-Afrika. Alleen. De groep achter me gelaten. In alle rust. Ik was benieuwd waar het pad heen zou leiden. Wat ik tegen zou komen. Ze hadden me gezegd dat we hier even zouden blijven. Dat je een stuk kon gaan wandelen. Wat rondkijken. Maar ook dat je weer op tijd terug moest zijn. Dus liep ik daar. Alsof de tijd me vooruit duwde. Ik moest weten wat de berg me te bieden had. Waar het pad heen leidde. Ik wilde ontdekken. Ontdekken wat ik nog niet wist. Ik wilde zien. Zien wat de anderen niet gezien hadden. En ik genoot. Ik genoot van dat wat ik ontdekte. Dat wat ik zag. Af en toe maak ik een foto. Een foto om me te herinneren aan dit pad. Aan dat wat ik gezien had.
nielszwijnenburg.nl 