Ik hou van het Afrikaans. Ik hou van de taal. En ik hou van de woorden in combinatie met muziek. Aanbidding om preciezer te zijn. Eerder schreef ik er al iets over. Maar onlangs kwam ik een ‘nieuw’ nummer tegen. Een nummer dat me raakte. Me kippenvel gaf en tegelijkertijd ervoor zorgde dat ik een grote glimlach op mijn gezicht kreeg! Het nummer ‘My Koning, Heer’.
Onlangs kwam ik onderstaand nummer tegen. Niet geheel toevallig. Ik was namelijk op zoek naar Afrikaanse aanbiddingsmuziek. Aardig logisch dus dat je dan iets vindt. De reden van mijn zoektocht? Lichte heimwee naar daar. Zuid-Afrika. Het Afrikaans. De taal die ik ‘echt’ geweldig vind. En tegelijkertijd uit nieuwsgierigheid naar de ‘Afrikaanse Opwekking’.
Afgelopen zomer in Zuid-Afrika kreeg ik een compliment. Een welgemeend compliment van een van mijn groepsgenoten. Een compliment met daarin een mogelijk verlangen. Een verlangen van de complimenten-geefster. “Ik vind het zo mooi om te zien hoe jij je talenten inzet. Hoe jij je talenten inzet in de kerk. Maar ook hoe jij straks binnen je studie je talenten in kunt zetten. Echt gaaf.” En het is waar. Het is gaaf hoe ik mijn talenten in kan zetten. Het is gaaf dat mijn talenten gezien worden. Dat het benoemd wordt. Een compliment. Welgemeend. Uit een goed hart. Een compliment met een verlangen erin. Een verlangen om een talent te ontvangen.
Ik loop over het strand. Met mijn blik naar beneden. Gericht op de schelpen en het zand. Nadenkend. Vragen stellend. Hoe zou God hier lopen? Wat zou Hij zien als Hij hier zou lopen? Wat laat dit strand zien van wie Hij is? Zegt het iets over de wereld? Over hoe Hij die ziet? Wat zou God tegen mij zeggen? Zegt het strand iets over mij?
Langzaam loop ik verder. Met een half antwoord in gedachte: God maakte dit alles. Dus natuurlijk laat dit strand en alles hierom heen iets zien van Hem. Een half antwoord, omdat ik het te vaak gehoord heb. Het “logisch” is geworden. Ik dit weet. Het me af en toe gewoon moet realiseren. Het weer moet zien. Maar eerlijk: er moet toch meer zijn? Meer dan de standaard antwoorden die we hebben op de schepping?
Daar liep ik dan. Op een berg. In Zuid-Afrika. Alleen. De groep achter me gelaten. In alle rust. Ik was benieuwd waar het pad heen zou leiden. Wat ik tegen zou komen. Ze hadden me gezegd dat we hier even zouden blijven. Dat je een stuk kon gaan wandelen. Wat rondkijken. Maar ook dat je weer op tijd terug moest zijn. Dus liep ik daar. Alsof de tijd me vooruit duwde. Ik moest weten wat de berg me te bieden had. Waar het pad heen leidde. Ik wilde ontdekken. Ontdekken wat ik nog niet wist. Ik wilde zien. Zien wat de anderen niet gezien hadden. En ik genoot. Ik genoot van dat wat ik ontdekte. Dat wat ik zag. Af en toe maak ik een foto. Een foto om me te herinneren aan dit pad. Aan dat wat ik gezien had.
nielszwijnenburg.nl 