Yet you are enthroned as the Holy One;
you are the one Israel praises.
In you our ancestors put their trust;
they trusted and you delivered them.
To you they cried out and were saved;
in you they trusted and were not put to shame.
(Psalm 22:3-5, NIV)

Vandaag behandelde we, tijdens een viering waaraan ik deelnam, psalm 22. Een psalm die erg veel gelezen wordt in de veertigdagentijd, de tijd voor Pasen. Bij het lezen van de psalm is het haast onmogelijk om geen gelijkenissen te zien met het lijden van Jezus. Sterker nog: Jezus citeert zelf uit psalm 22 als Hij aan het kruis roept: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij verlaten’ (vers 1). Een erg mooie psalm om dan ook te lezen op een zondag in de veertigdagentijd. Een mooie psalm die ons wijst op wat Jezus heeft moeten doorstaan.

U bent de Heilige, die op Israëls lofzangen troont. Op u hebben onze voorouders vertrouwd; zij hebben vertrouwd en u verloste hen, tot u geroepen en zij ontkwamen, op u vertrouwd en zij werden niet beschaamd.
(Psalm 22:4-6, NBV)

Bij het opnieuw lezen van deze psalm, viel mijn aandacht echter op een aantal andere verzen. Namelijk de verzen 4-6 (NBV) of 3-5 (NIV). Het zijn opnieuw woorden van hoop. Woorden die ons erop wijzen dat we terug mogen kijken in de tijd. Terug mogen kijken naar die momenten waarop God ingreep. Waarop we iets zagen van Gods trouw. Of waarop onze eigen voorouders, of onze geestelijke voorouders die we kennen vanuit de bijbel, iets zagen of ervoeren van wie God is. De bijbel is daarin een rijk boek dat vol staat met de verhalen van Gods trouw. Met, hoe gek dat ook klinkt, als hoogtepunt het lijden en sterven en de opstanding van Jezus, Gods Eigen Zoon. Deze woorden, en alle woorden daaromheen, uit psalm 22 en het het leven van Jezus getuigen van een God die trouw is. En dat geeft mij hoop en jou hopelijk ook!

Op welke momenten uit het verleden heb jij God gezien? Wat zijn de verhalen waarin je Gods trouw hoorde? En helpt dat je voor vandaag?

Niels. 

PS: onder de naam ‘binnen’ deel ik, nu ik toch vooral binnen zit, mijn overdenkingen over de teksten die ik die dag gelezen heb. Geen theorie uit moeilijke boeken, maar eerste gedachten die bij me opkomen. Rauwe schetsen, maar hopelijk bemoedigend voor jou!

“Do not leave Jerusalem, but wait for the gift my Father promised, which you have heard me speak about. For John baptized with water, but in a few days you will be baptized with the Holy Spirit.”
(Acts 1:4b-5)

Het zal geen geheim voor je zijn dat veel mensen op dit moment aan het wachten zijn. Aan het wachten totdat het Corona-virus voorbij is, totdat ze weer aan het werk kunnen of de scholen weer open gaan. En ik weet niet hoe het er bij jou aan toe gaan, maar het wachten maakt mij aardig ongeduldig. Alsof het iets is dat ik (opnieuw) moet leren.

“Ga niet weg uit Jeruzalem, maar blijf daar wachten tot de belofte van de Vader, waarover jullie van mij hebben gehoord, in vervulling zal gaan. Johannes doopte met water, maar binnenkort worden jullie gedoopt met de heilige Geest.”
(Handelingen 1:4b-5, NBV)

In Handelingen 1:4b-5 lezen we dat Jezus zijn leerlingen nog kort toespreekt voordat Hij naar de hemel gaat. Hij beveelt hen om niet weg te gaan, maar te wachten. Bijzonder, omdat de meeste bevelen die Jezus geeft in mijn gedachte juist aanzetten tot een actieve actie, zoals ‘Ga en verkondig het evangelie’. Dit maal lijkt Jezus bevel een passieve actie te bevatten: blijf en wacht. Gevolgd door een belofte (of zoals de NIV zegt: een geschenk): de doop, oftewel het ontvangen van de heilige Geest.

Nu is de brug snel gevonden tussen ‘niet weggaan en wachten’ en de situatie waarin we ons nu begeven snel gemaakt. En de situatie van toen is niet de situatie van nu. De heilige Geest is namelijk allang beschikbaar voor iedereen die erom vraagt. We hoeven dus niet te wachten op de heilige Geest. Wat we wel kunnen doen, en dus kunnen leren uit deze twee verzen, is dat het ‘niet weggaan’ en het ‘wachten’ hoort bij ons leven met Jezus. Hoe onwennig dat ook voelt en hoe ongeduldig we er ook van kunnen worden.

Kunnen we deze tijd, waarin we niet weg kunnen, gebruiken om (ook) niet weg te gaan, maar te wachten op dat wat God ons door Zijn Geest heen wil geven? En durven we in ons ongeduld te parkeren en te luisteren naar dat wat God misschien wel te zeggen heeft?

Lijkt me tof!

Niels.

PS: onder de naam ‘binnen’ deel ik, nu ik toch vooral binnen zit, mijn overdenkingen over de teksten die ik die dag gelezen heb. Geen theorie uit moeilijke boeken, maar eerste gedachten die bij me opkomen. Rauwe schetsen, maar hopelijk bemoedigend voor jou!

Before the mountains were born or You brought forth the whole world,
from everlasting to everlasting You are God!
(Psalm 90:2, NIV)

Een aantal weken geleden liep ik met mijn koptelefoon door de wijk waar ik woon. Ik was onderweg, zonder echt ergens heen te hoeven. Gewoon even een moment voor mezelf. Een moment om wat gedachten te parkeren en wat andere gedachten langs te laten komen. En zo liep ik, al muziek luisterend, langs de vele flats die mijn wijk kent. Voor een moment sta ik stil en overvalt het feit me dat God een ieder die achter de gesloten deuren van deze flat, en de vele andere flats waar ik langs ben gelopen, kent. En terwijl ik daar sta, komen de woorden uit mijn koptelefoon samen met mijn gedachten.

You are God, God of all creation
The earth groans and longs to be with You
Where we are, our hearts are raised to Heaven
We breathe to worship You
(Uit: Breathe – Influence Music & Matt Gilman)

Een aantal weken geleden probeerde ik deze ervaring om te zetten in woorden, maar het lukte me niet. Een aantal minuten geleden las ik Psalm 90:2 en kwam bovenstaande ervaring weer boven. Inclusief de woorden die ik nog nodig had:

Ten tijden van het Corona-virus mogen we er, samen met de schrijver van psalm 90, op vertrouwen dat God God is. En dat Hij dit al was voor de geboorte van de bergen en voordat de hemel en de aarde geschapen zijn. En dat Hij van eeuwigheid tot eeuwigheid God is en zal zijn. En dat geeft hoop. Waarom dat hoop geeft? Omdat vandaag, morgen en de dagen daarna horen bij die eeuwigheid waarin God God is!

Niels.

PS: onder de naam ‘binnen’ deel ik, nu ik toch vooral binnen zit, mijn overdenkingen over de teksten die ik die dag gelezen heb. Geen theorie uit moeilijke boeken, maar eerste gedachten die bij me opkomen. Rauwe schetsen, maar hopelijk bemoedigend voor jou!

We hebben elkaar zojuist ‘ontmoet’. Althans: we zaten in dezelfde bus. Ik zat een theologische tekst te lezen over de liturgische waarde van het lichaam. Jullie spraken over het lichaam. Of eerlijker gezegd: lichamen. En zo af en toe kreeg een van deze lichamen een naam. Een liefelijke naam, dus ik vermoed dat jullie het niet over een van jullie mannelijke vrienden hadden. Nadat jullie heel wat woorden gewisseld hadden en je waardering hadden uitgesproken over de verschillende delen die het lichaam kent, begonnen jullie foto’s te delen. Foto’s waarop al deze lichamen, sommige met naam, sommige zonder, te zien waren. Nu heb ik deze foto’s niet gezien, net zo goed als jullie de waarde van de identiteiten: de dames op de foto’s niet gezien hebben.

Nu had ik jullie kunnen vragen naar dat wat jullie (aan elkaar) proberen te bewijzen of naar de leegte in jullie hart die jullie proberen op te vullen, maar dat deed ik niet en dat ga ik ook niet doen. Ik zal ook niet aankomen met verwijten, maar neem alsjeblieft mijn advies ten harte: zoek iemand die voor jullie toekomstige dates, scharrels, vriendinnen en vrouwen bidt en een beetje op hen let, want zoals ik het op dit moment van jullie zelf begrijp, is dat wat ze nodig zullen hebben.

Niels. 

Heer, leer ons huilen.

Als onze woorden te beperkt zijn om te zeggen wat we willen zeggen en we niet weten wat we U moeten vragen, leer ons dan te huilen.
Te huilen met hen bij wie er geen einde lijkt te komen aan hun verdriet.
Bij wie de tranen niet op lijken te raken.
Leer ons dan te huilen net zolang totdat U onze tranen droogt.

Leer ons bidden, Heer.
Amen