Ik loop door de smalle straatjes van de oude stad in Jeruzalem. Met in mijn achterhoofd de zin: ‘Als je er eenmaal geweest ben, kom je er terug’. Verschillende mensen hadden voor mijn reis deze woorden uitgesproken. Ik probeer het te begrijpen, te voelen en te zien. Maar het lukt me niet. Wat hebben zij wel gezien, wat ik niet zie? Al slenterend probeer ik het te ontdekken, maar het lukt me niet. Niet nu in ieder geval. Ik zie enkel de mooie oude stad met haar smalle straatjes en kleine winkeltjes. Het heeft iets bijzonders. Iets unieks. 

De Klaagmuur
Samen met de drie mensen met wie ik onderweg ben, kom ik aan bij de Klaagmuur. Ik kijk naar deze enorme muur en krijg de vraag: ‘wat voel je?’ Niet veel. Ik zie een hoge muur. Weet dat het de Klaagmuur is. Ik vind het een mooie muur. Maar daar houdt het dan ook bij op. Voor nu dan. ‘Maar doet de wetenschap dat Jezus hier gestaan heeft dan ook niets met je?’. Nee, ook niet echt. Het voelt te vrij. Tikkeltje speculatief. Ik weet het niet. Ik weet niet waar Hij gestaan, gelopen of gezeten heeft. En trouwens: het is de eerste dag. Een paar uur geleden stapte ik nog op het vliegtuig. Nu sta ik hier. Voor deze muur. Kijkend naar de biddende mensen die ervoor staan. Het geeft niet. Het komt wel. Ik loop terug. Doe mijn keppeltje af. Kijk achterom. Begroet de Klaagmuur nog een keer en verdwijn weer in de smalle straatjes.

Thuis
Inmiddels ben ik weer thuis. Ik lees een artikel met de naam ‘Wonderlijk gered’ van Christenen voor Israël. In de tijd dat ik in Jeruzalem was, is er een antitankraket afgevuurd op een bus waar kort daarvoor nog religieuze soldaten in hadden gezeten. Deze soldaten hadden met elkaar lofliederen gezongen voor de God van Israël. Het voelt tegenstrijdig en bijzonder tegelijkertijd. Ik lees verder en bekijk de filmpjes die in het artikel zijn bijgevoegd. Ik zie een filmpje met zingende en dansende soldaten. Ze staan bij de Klaagmuur en danken God voor dat Hij hen gered heeft. Zij staan daar, op de plek, waar ik eerder ook gestaan heb.

God is met Zijn volk
Weer even terug naar Jeruzalem. Na mijn eerste ontmoeting met de Klaagmuur ben ik terug gegaan naar de Klaagmuur. Meerdere keren zelfs. Wat bij de eerste ontmoeting niet zo bijzonder leek, is dat nu steeds meer aan het worden. Ik kijk om me heen. Ik zie de mensen die er staan te bidden. Het straalt rust uit. Vertrouwen. Ik merk dat ik er steeds meer van begin te genieten. Al deze mannen die hier staan. Met hun keppeltje of hun hoed op, velen in het zwart gekleed, staan hier voor hun God, voor mijn God, onze God. We delen iets, iets bijzonders, zonder dat we het misschien door hebben op dit moment. Zachtjes hoor ik de vraag in mijn hoofd: ‘Wat voel je?’ Ik moet glimlachen. Wellicht voel ik God dichtbij. ‘Heeft Jezus hier ooit gestaan?’ Ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Maar ik geloof het ergens wel. En of dat nu precies op deze plek geweest is, wie weet. Misschien gaat het daar in eerste instantie ook niet om. Maar delen de Klaagmuur en Jezus dezelfde boodschap: ‘God is met Zijn volk’. En dat is misschien wel wat ik de afgelopen dagen begrepen, gevoeld en gezien heb. En, ja, nu ik er eenmaal geweest ben, kom ik er terug!