Een aantal weken geleden was ik al typend aan het nadenken over Petrus. De reden voor al dit nadenken was een vraag die mij gesteld werd. Een vraag die ik afgelopen zondag al sprekend mocht beantwoorden in een tienerdienst. ‘Alles moet leuk zijn. Mensen doen zich mooier voor dan ze zijn. Was dat in de Bijbelse tijd ook al zo?’. Een goede vraag. Zeker in deze tijd waarin de online wereld groter lijkt te zijn dan de ‘echte’ wereld.
Ik was dus een tijdje op zoek geweest naar deze mensen. De mensen die zich anders voordeden. Niet online, maar in het echte Bijbelse leven. En ik vond ze: Adam, die zich samen met zijn Eva verstopt voor zijn God, de Samaritaanse vrouw bij de waterput die de tijden uitkiest om zichzelf te laten zien. Maar vooral de tijden om niet gezien te worden. En als laatste was daar Petrus. De Petrus. Hij die binnen één nacht leek te veranderen van beste vriend van Jezus naar een wild-vreemde. En juist hij intrigeert me zo!
Jezus woorden werden pijnlijk zichtbaar in de nacht voor Zijn dood. Petrus zou Hem drie keer ontkennen en dat deed hij. En Jezus zelf zag het gebeuren. En waar Jezus Petrus’ woorden waarschijnlijk gehoord heeft, hoorde Petrus enkel een haan twee maal kraaien. En hij wist dat de woorden van zijn beste vriend uit waren gekomen. Hij had hem ontkent. Maar liefst drie keer.
Ik kan me voorstellen dat Petrus zich in de dagen na Jezus’ dood schuldig heeft gevoeld. Ook hij wees Jezus af. Terwijl het verre van zijn bedoeling was. Maar toch deed hij het. Maar waarom? Was het de angst dat hem hetzelfde zou overkomen als Jezus? Was het schaamte om bij Hem te horen? Of was het verwarring? Verwarring dat Hij, die hem vertelde wie hij was en waar zijn toekomst lag, er straks ineens niet meer zou zijn?
In alle drie de gevallen kan ik het ergens begrijpen. In het laatste geval misschien nog wel het meest. Petrus leek in die nacht een stukje van zichzelf kwijt te raken: Jezus. Jezus de man die hem vertelde wie hij was, hem een nieuwe naam gaf en hem zijn toekomst gaf, was niet meer. Dood. Afgelopen. En die woorden die Hij sprak over hem: zouden die ooit nog uitkomen? Was het waar?
Om het antwoord te geven op deze vragen moeten we naar een ontmoeting kijken die Petrus had met Jezus. Het is inmiddels een aantal dagen na Jezus’ opstanding en Jezus verschijnt aan het meer waar Petrus op dat moment aan het vissen is. Die avond eten Jezus, Petrus en de andere leerlingen met elkaar. Na het eten wordt Petrus apart genomen door Jezus en lezen we het volgende:
Na het eten begon Jezus tegen Simon Petrus te spreken. Hij zei: ‘Simon, zoon van Johannes, houd je van mij, meer dan de andere leerlingen?’ Petrus antwoordde: ‘Ja Heer, u weet dat ik van u houd.’ Toen zei Jezus: ‘Zorg dan goed voor mijn volk, zoals een herder voor zijn kudde zorgt.’
(Johannes 21:15)
Tot drie maal toe stelt Jezus Petrus dezelfde vraag en tot drie maal toe antwoordt Petrus met “ja”. Niet anderen, maar Jezus zelf vraagt drie keer of Petrus hem kent. Alsof Jezus aan Petrus wil laten zien dat het daarom draait. Het houden van Hem. Mocht Jezus’ liefde, voor Petrus, nog niet duidelijk genoeg geworden zijn aan het kruis. Dan laat Hij het wel zien in de manier waarop Hij Zijn vraag stelt: hij noemt Petrus bij de naam die zijn vader aan hem gegeven heeft en benoemt daar zelfs zijn vader bij. En ook in het antwoord dat Hij geeft op Petrus’ ‘ja’ komt zijn liefde terug: Hij geeft zijn taak over en geeft Petrus de verantwoordelijkheid over zijn kudde. Jezus was Petrus niet anders gaan zien en trok zijn toekomst niet in. Sterker nog: Hij bevestigde de identiteit en toekomst van Petrus.
Misschien ben jij wel, net als Petrus, op zoek naar wie je echt bent en waar je toekomst ligt. Vergeet dan niet dat het antwoord op die vraag misschien wel in jouw antwoord ligt. Wat antwoord jij als Jezus jou vraagt: “…, hou je van mij?”
nielszwijnenburg.nl 