14 februari. Een dag vol van liefde. Anoniem of niet. Een dag waarop geliefden samen even stil staan bij de liefde. De dag die misschien ook wel gehaat wordt door de mensen zonder (ge)liefde in hun leven. Een speciale dag. En tegelijkertijd een dag als elke andere. Vandaag wil ik even stil staan bij de liefde. Niet die van het zoontje van de godin der liefde. Maar wel die van de Zoon van de God van liefde. Bij de relatie en vriendschap die Hij met ons wil hebben.

Vandaag sta ik stil bij de man die ooit zei: Er is geen grotere liefde, dan je leven te geven voor je vrienden. Ik sta stil bij de man wiens woorden geen woorden bleven. Zijn woorden werden daden. Hij gaf letterlijk zijn leven voor zijn vrienden. Zijn liefde was niet anoniem. Maar openbaar. Hij toonde zijn liefde door hun pijn te dragen. Geen roze wolk. Wel een pad dat leidde tot de dood. En eerlijk: Hij gaf in één dag meer liefde dan iemand anders hen ooit zou kunnen geven. Vandaag sta ik stil bij Jezus. En bij de liefde die Hij voor mij had en heeft. Voor geen anoniem verzonden kaart. Maar een openlijke liefdesverklaring. Geen kaart met de tekst “I love you this much” erop. Maar een man. Hangend aan een kruis. Met twee open armen. Vastgenageld aan een kruis. Waarschijnlijk zwijgend en tegelijkertijd zeggende: I love you this much.

Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden.
(Johannes 15:13)

Vragende naar mijn vriendschap. De relatie die ik met Hem mag hebben. De relatie en vriendschap die wij met Hem mogen hebben.Want Jezus koos niet voor één valentijn. Maar Hij koos een wereld vol valentijnen. Hij liet zijn liefde niet zien aan één persoon. Maar aan de wereld. De bijbel benoemt in één van de bekendste verzen dat Hij niet stierf voor één persoon, maar voor de hele wereld. Zijn liefde was en is groter dan die voor die éne persoon. Jezus zou vandaag, op Valentijnsdag, niet één kaart gestuurd hebben, maar meer dan 7 miljard.

Want God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
(Johannes 3:16)

Het mooie aan Valentijnsdag is dat er morgen weer een niet-Valentijnsdag komt. Een dag waarop niet iedereen de liefde claimt. Een dag gevolgd door 363 dagen waarop de vraag niet is: “Wil je mijn valentijn zijn?”, maar: “Wil je mijn vriend(in) zijn?” Een vraag die dieper gaat dan het woord vriend(in). Een vraag die jou uitdaagt zijn geschenk aan te nemen. “Accepteer je mijn liefde door mijn sterven voor jou te accepteren?” “Accepteer je mijn vriendschap?” “Mag ik jou vriend(in) noemen?”. Misschien beantwoord je deze vraag voor het eerst met een “ja”. Misschien, net als ik, voor de zoveelste keer. Ik geloof in ieder geval dat Hij het waard is. Elke dag opnieuw. Want zeg eens eerlijk: Zou jouw (aardse) valentijn zijn leven echt voor jou geven?

PS: Hoe mooi is het dat Valentijnsdag, dit jaar, de start is van de veertigdagentijd? Van het toeleven naar dat wat Jezus voor ons heeft gedaan. Naar de niet-anonieme liefde. Naar de kaart die God met Zijn naam ondertekende.