Stel je eens voor dat er elke dag een man langs je huis komt. Een man die de vuilniszakken die jij neerzet op komt halen. De vuilniszakken die je buiten hebt neergezet. Maar ook de vuilniszakken die nog binnen staan. De vuilniszakken die buiten staan pakt hij op en met een sierlijke boog gooit hij ze in de vuilniswagen. Voor de andere zakken klopt hij zachtjes op de deur. Hij stelt je de vraag: zou ik de andere zakken ook mee mogen nemen? Met een brede glimlach wacht hij je antwoord af. Bij een “ja” neemt hij al je zakken aan en neemt ze mee. Bij een “nee” draait hij zich rustig om en gaat terug naar zijn wagen. En stel je eens voor dat dit alles hetgeen is dat deze man het liefste doet. Jouw troep opruimen. Dag in dag uit komt hij langs jouw huis om jouw vuilnis op te halen. Je te vragen of hij alles mee mag nemen. Jouw vuilnis-vrij mag maken. Stel je eens voor dat deze man echt bestaat!

Ik weet niet hoe het met jou zit. Maar ik maak regelmatig een “troep” van mijn eigen leven. Ik kan zo een lijst maken van zaken die ik fout doe. Waarin ik te kort schiet. Van de “troep” die al dagen in mijn huis staat, zonder dat iemand het weet.

In het Nieuwe Testament lees ik over een man. Een man die oog had voor de fraudeurs. De prostituees. Voor de mensen met troep in hun leven. Voor hen die buiten hun troep hadden neergezet. Maar waarbij maar weinig wisten dat ze ook nog vuilniszakken binnen hadden staan. Misschien zelfs de troep in de levens van hen waarbij niemand de moeite nam om de troep in andermans leven te willen zien. Voor hen die nooit oprecht hoorde: hoe gaat het nu echt met je?

Wereldwijd inspireert deze man 2 miljard christenen om te leven zoals Hem. Om op Hem te gaan lijken. 2 miljard mensen geloven in het offer dat hij 2 duizend jaar geleden heeft volbracht. We danken Hem voor het wegnemen van onze troep. Maar durven we Hem ook onze echte troep te geven? De troep die nog binnenstaat? De troep die niemand ziet? De troep waar niemand vanaf weet? Ik betwijfel het soms.

Maar durven we Hem ook onze echte troep te geven?
De troep die nog binnenstaat?
De troep die niemand ziet?
De troep waar niemand vanaf weet?

Laten we blij zijn met de man die elke dag onze troep op komt halen. Laten we de durf hebben om Hem ook onze echte vuilniszakken mee te laten nemen. Want eerlijk: ik geloof dat bovenstaand verhaal realiteit is, maar dat we het enkel nog maar hoeven te zien en durven. Durf jij het aan om Hem al je vuilniszakken te geven vandaag? En morgen? En die dag erna? Hij doet het met liefde.